Αυτισμός: ένας τρόπος ύπαρξης

Αναρτήθηκε στους    V Times   17/7/2011

Αποτελούν μία μικρή ομάδα του γενικού πληθυσμού και κινούνται στους ίδιους χώρους με εμάς. Εξωτερικά είναι δύσκολο να εντοπίσουμε διαφορές, κατά βάθος όμως αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τελείως διαφορετικό τρόπο. Τις περισσότερες φορές δεν απαντούν, δεν καταλαβαίνουν το χαμόγελο και δε μας κοιτάζουν. Δεν είναι ψυχικά διαταραγμένοι, έχουν καλή ακοή και καλή όραση αλλά δυσκολεύονται να επεξεργαστούν τα αισθητηριακά ερεθίσματα. Και το σημαντικότερο… καθημερινά κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μας πλησιάζουν!

Αναφέρομαι στα άτομα με αυτισμό, τα οποία παρουσιάζουν διαφορετικές συμπεριφορές από τα τυπικά αναπτυσσόμενα. Αυτές οι συμπεριφορές συνήθως παρατηρούνται τα πρώτα χρόνια της ζωής τους ή και λίγο αργότερα, κατά την παιδική τους ηλικία.

Ο όρος αυτισμός χρησιμοποιήθηκε από τους Κanner και Asperger και προέρχεται από την ελληνική λέξη «εαυτός». Αυτή η ερμηνεία υποδηλώνει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ατόμων αυτών, τη μοναχικότητά τους.

Στο φάσμα του αυτισμού συναντάμε ποικιλία περιπτώσεων ως προς τη μορφή των συμπτωμάτων και το βαθμό βαρύτητας που παρουσιάζουν.

Πρόκειται για μία σοβαρή διαταραχή της επικοινωνίας που εξελίσσεται καθώς το άτομο ενηλικιώνεται και το ακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η βλεμματική και σωματική αποφυγή, η καθυστέρηση στην ομιλία( ή ηχολαλία) καθώς και υποψίες βαρηκοΐας είναι κατά κανόνα τα πρώτα συμπτώματα που δημιουργούν ανησυχία και αναστάτωση στους γονείς.

Δυστυχώς, δεν προλαμβάνεται και δεν θεραπεύεται τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Έτσι ένα παιδί με αυτισμό θα γίνει ένας ενήλικας με αυτισμό.

Η ακριβής αιτιολογία του αυτισμού παραμένει άγνωστη μέχρι και σήμερα. Οι πιο πρόσφατες υποθέσεις μιλούν για συνεργασία πολλών παραγόντων οργανικής φύσεως και όχι ψυχολογικής. Σημαντικό είναι ότι έχουν καταρριφθεί οι θεωρίες που ενοχοποιούσαν την έλλειψη δεσμού μητέρας και παιδιού . Είναι πια γνωστό πως ο αυτισμός εκδηλώνεται σε όλα τα πολιτισμικά και κοινωνικοοικονομικά πλαίσια. Όσο προστατευμένο κι αν είναι το οικογενειακό περιβάλλον, δεν μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση της διαταραχής.

Στατιστικά, η αναλογία του αυτιστικού πληθυσμού είναι 1- 2 ανά 1000 άτομα, ενώ η αναλογία ανδρών-γυναικών είναι 4 προς 1.

Ο αριθμός των διαγνωσμένων ατόμων με αυτισμό έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Το γεγονός αυτό είναι ανησυχητικό και δημιουργεί πολλά ερωτήματα…Είναι άραγε πραγματική αυτή η αύξηση της συχνότητας ή οφείλεται στις νέες έγκαιρές διαγνωστικές μεθόδους;

Αναμφισβήτητα, η επαφή με άτομα του αυτιστικού φάσματος μπορεί να δημιουργήσει πρωτόγνωρα συναισθήματα σε όλους… όσο καλά ενημερωμένοι και αν είναι είμαστε.

Θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δεν μας αποφεύγουν, θέλουν να επικοινωνήσουν αλλά δε γνωρίζουν τον τρόπο. Αδυνατούν να κατανοήσουν τα κοινωνικά μηνύματα που τους στέλνουμε και να ανταποκριθούν, ιδιαιτέρα αν συνδυάζονται ακουστικά και οπτικά ερεθίσματα. Δεν είναι λοιπόν αντικοινωνικοί..

Αξίζει να αναφερθούμε στην πληθώρα των ικανοτήτων τους. Είναι τελειομανείς όταν ασχολούνται με αγαπημένες δραστηριότητες, μπορούν να θυμηθούν ορισμένα πράγματα για πολύ καιρό, η οπτική τους μνήμη είναι αρκετά ανεπτυγμένη, έχουν πολύ ιδιαίτερα και ασυνήθιστα ενδιαφέροντα καθώς και σπάνια ταλέντα!

Χρησιμοποιώντας εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας μπορούμε να γεφυρώσουμε τις σχέσεις μας. Τα άτομα με αυτισμό καθώς και οι οικογένειες τους έχουν ανάγκη να τους κοιτάξουμε κατάματα και να τους αγκαλιάσουμε.

Οφείλουμε να τους υποστηρίξουμε και να διασφαλίσουμε τα ισότιμα δικαιώματά τους για τη ζωή προσφέροντάς τους δομημένο και προστατευμένο περιβάλλον εκπαίδευσης και εργασίας.

Ας αφιερώσουμε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μας αναζητώντας πληροφορίες για τον αυτισμό μέσα από το διαδίκτυο ή γνωρίζοντας από κοντά αυτά τα άτομα, με το να απευθυνθούμε σε συλλόγους που τους εκπροσωπούν. Αξίζει τον κόπο να ανακαλύψουμε έναν διαφορετικό τρόπο ύπαρξης!

Ξηρακιά Παρασκευή
Ειδική Παιδαγωγός
Σ.Ε.Α. Αγρινίου